Mijn leven stel ik (Hugo J. Smal – Hoofdredacteur The Mantifang) me voor als een huis waarin ik tijdelijk woon. Het is omringd door oude bomen die bij storm hevig heen en weer keer kunnen zwaaien. Sommigen hebben bliksemschade en anderen staan eigenlijk al heel lang fier overeind. Na een regenbui, wanneer het zonnetje heerlijk schijnt is het een liefelijke plek. Bloemen vormen een natuurlijke tuin die een geheel vormt met de omgeving. Er zijn geen hagen of afrasteringen, op Koreaanse wijze is de tuin een verlengstuk van de natuur, een oase waar je ongemerkt in en uit loopt.
De huiskamer is uiteraard Oost Aziatisch ingericht. Fusion tussen Koreaanse, Japanse en Chinese meubelen. De ornamenten zijn vanwege mijn vele reizen naar Korea uit dat door mij zeer geliefde land. Er staan veel kamerplanten want ik bevind me graag tussen het groen. Aan de muur prijken de schilderijen en tekeningen van mijn vriendin Mickey Paulssen . Mijn Boeddha-wand hangt op de gang. Vergeleken bij het werk van Mickey is dat heel amateuristisch. Maar voor de zelf-cultivatie was het noodzakelijk dat ik hem maakte.
Vooral Kim Ki Duk is a favourite. Zij “Spring, Summer, Fall, Winter … and Spring” is adembenemend; een meditatie op zich. En ook die Isle en Bin Jip moet je hebben gezien.The Vengeance Trilogie, Old boy, Sympathy for Mr Vengeance and Lady Vengeance van Park Chan-wook is zo zwart, gewelddadig en toch met zeer begrijpbare hoofdpersonen. Het leven zoals het eigenlijk niet zou mogen bestaan wordt er neergezet alsof het plaats vindt in je eigen straatje. Wanneer je drama wilt dan zijn de Koreaanse films top. Gwoemul vertelt met humor (althans dat vind ik) over een monster in de Han rivier. Ook de historische drama’s zijn zeer de moeite waard.
Westerse films
Robin Williams heeft volgens mij geen enkele slechte film gemaakt. Van “The world according Carp” tot “Boulevard”, allemaal zijn het verhalen die je meerder keren kan bekijken. Oké, “Jumanji”, “Mrs. Doubtfire”, zijn kinderfilms, vindt ik wat minder maar in gezelschap van een kleine zal ik zeker meekijken. Verder kijk ik graag naar Michael J. Fox, Dustin Hofman, Tom Hanks en oudere knarren als Jean Paul Belmondo (vooral met Godard) en Paul Newman. Filmhuis verhalen, ik ga ze niet uit de weg. Vroeger had het Rotterdams Filmfestival kijk marathons. Vierentwintig uur kijken naar films als bijvoorbeeld “Kommisar” van Aleksandr Askoldov, diep treurig maar uiterst boeiend.
De muziek
Zwevend door het huis mijn muziek collectie. Ik kan niet zonder en de smaak is breed. Bovenaan staan de drie B’s: Bowie, Brell en Bob. Ik betrap mezelf erop dat ik de laatste, ja natuurlijk is dat Dylan, soms maanden achter elkaar draai. Hij is al bij me sinds ik in 1971 “The concert for Bangladesh” van Oma Smal kreeg. Van dit concert mag je zeker het optreden van Leon Russel from this concert. niet missen. Ook het gitaar duel tussen George Harisson en Eric Clapton “While my guitar gently weeps” is een hoogtepunt. Ravi Shankar vulde mijn hoofd met het geluid van andere culturen.
Waarom trad John Lennon daar eigenlijk niet op. Yoko natuurlijk weer. John had toegezegd maar wilde perse samen met haar optreden. George wilde geen avant garde aan het eind van het concert. Dus vertrok John twee dagen voor het feest uit New York. Hoe zou hij daar achteraf op terug gekeken hebben. “Imagine” tegenover , “In the middle of a shave, In the middle of a shave, I call your name…. Oh Yoko”. Hoe verscheurd kan je zijn?
Dylan dus. Zijn beste lied vind ik “Blind Willie Mctell”. Het lied gaat over de geschiedenis van de slaven in Amerika maar het geeft op de een of andere manier mijn zijn in Korea weer. Ik voel het lijden van het Koreaanse volk. In mijn gedachte vervang ik de Amerikaanse namen van genoemde steden voor die van Korea en dan past het allemaal. Het laatste refrein dicht:
“Well, God is in heaven. And we all because what’s his. But power and large and corruptible seed, seem to be all there is. I’m gazing out the window, or the St. James Hotel. And I know no one can sing the blues. Like Blind Willie McTell. “
De werkkamer
Mijn bureau is altijd een zooitje. De administratie op een stapel, aantekeningen her en der verspreid en de boeken waarmee ik bezig ben geopend opgestapeld. Ze liggen ook op de grond. De boeken en aantekeningen vormen gezamenlijk de wanorde in mijn hoofd tijdens het schrijven. Steeds bouw ik een chaos van gegevens. Ik stel uit en leg de lat steeds hoger. Denk tijdens het neerpennen gelijk in plaatjes en reacties. De televisie staat altijd aan. Geklets op de achtergrond zorgt voor enige rust.
Allereerst de bijbel.
Filosofie
“Literatuur” en journalistiek
Mijn werk is zowel “literair” als journalistiek. Literair zet ik tussen aanhalingstekens want of dat als zodanig wordt beoordeeld maakt de lezer gelukkig wel uit. Ik schrijf fictie en non-fictie verhalen waarbij het vaak een hele puzzel is om te achterhalen wat waar van toepassing is. Op dit moment ben ik bezig met een fictie verhaal over Korea bijvoorbeeld. De ervaringen van de hoofdpersoon zijn die van mij maar hij beleefd ook een groot avontuur, dat op zich op feiten is gebaseerd. Die moeten allemaal worden opgezocht en gecontroleerd. Ik heb dan ook een uitgebreide Korea bibliotheek. En heel vaak denk ik:
“Lang leve het internet!”
Het journalistiek werk richtte zich tijdens mijn “Watertuin”-jaren voornamelijk op dat speciale plekje achter het huis. Het ging veel over vijvers, vissen, bloemen en planten. Ook de tuinarchitectuur, de vrije natuur en bijvoorbeeld aquaria kwamen vaal aan bod. Kort gezegd: het ging over de leefomgeving. De leefomgeving van Japan en China hebben mijn speciale aandacht en die van Korea in het bijzonder.
Een hele plezierige bijkomstigheid van mijn werkzaamheden is dat ik soms de kans krijg om beginnende schrijvers op weg te helpen. Mensen met een specialisme hebben vaak een goed verhaal maar weten dat niet om te zetten in een te publiceren geheel. Ik begeleid ze daar graag in.
Wat er in de slaapkamer gebeurt of in keuken is hier van geen belang. Privacy is tegenwoordig nogal hot en niemand hoeft te weten hoe ik tegen alle kookwetten in mijn maaltijden bereid. Wel heb je ik je hier een inkijk gegeven in de overvolle, rumoerige maar soms ook zeer stille brein van de Hoofdredacteur van The Mantifang. Mijn brein is mijn huis en ik leef er graag in.
Wanneer je me een bericht wilt sturen: FB of een e-mail: h.j.smal @ mantifang.com